Un valgués revoluciona a fÃsica cun traballo sobre a magnetorresistencia.
Alberto Piñeiro RodrÃguez, nacido en Campaña (Valga) hai 25 anos, acaba de facer historia ó gañar o premio David Prize ó mellor póster de teorÃa presentado de xeito individual no congreso Trends in NanoTechnology 2009, celebrado en Barcelona, con carácter internacional. Os outros premios foron parar a franceses, canadianos, alemáns, holandeses, fineses e españois.
«O traballo plo que me deron o premio está baseado en resolver o cuarto problema fÃsico máis importante da década segundo a American Physical Society (APS), que é o da separación das fases nuns materiais denominados manganitas, e que consiste en entender como xorden certas fases magnéticas e eléctricas ordeadas observando o cambia do dopado preto dun punto crÃtico ben determinado experimentalmente» explica dende a Facultade de FÃsica de Santiago. Nestre centro licenciouse en 2006 e nel está elaborando a tese de doutoramento, que prevé rematar dentro de ano e medio. Asà mesmo, traballa como investigador da USC no equipo do profesor Daniel Baldomir, que «ten una calidade humana e cientÃfica moi elevada».
AÃnda que ó comun dos mortais a descrición dos traballos que lle dou o premio les sone a chinés, Alberto Piñeiro explica que «ademais de axudar á optimización da tecnoloxÃa das baterÃas dos teléfonos portátiles (entre outros aparellos electrónicos) para almacenar a enerxÃa coa que surten o dispositivo, farase posible un salto cualitativo nas memorias dos ordenadores portátiles, que tamén son magnéticas». Noutras palabras, «esta tecnoloxÃa pode rachar coa sociedade»
A propiedade fÃsica que está detrás diso coñécese como magnetorresistencia e tamén pode servir nun futuro para «detectar campos magnéticos moi pequenos como a posición dun vehÃculo» e tamén explica o fenómeno da conductividade, presente en trens magnéticos que levitan sobre os raÃs e dos que xa se construÃron prototipos en Alemaña e Xapón.
Alberto Piñeiro séntese «moi contento» de lograr o David Prize e confesa que, cando o xurado empexou a dicir o nome do seu traballo, non o crÃa. «Ã? principio pensei que era un erro, pero logo a satisfaciión foi tremenda. Cando se recoñece o traballo séntese inmensamente feliz».
DIARIO DE PONTEVEDRA, 16/09/09
1 comentario
celtaxxi · 16-09-2009 a las 16:12
Noraboa Alberto, demostrando que no terreo cientÃfico non fai falta ir buscar fóra o que xa se ten na casa.
Saúdos.