Carta a unha muller de aldea.

Publicado por Redacción en

In memoriam // ASUNCIÃ?N BARREIRO (VECIÃ?A DE VALGA)

Lémbraste? Houbo un tempo en que a escuridade eran «longas noites de pedra», as ausencias compañeiras e estaba proibido morrer coa carraxe. Cando centos de mozas galegas se erguían soas porque ninguén podía alzalas, porque nin se quera se podían pousar. Aló ía Asunción a do Manco, cun 13 pintado no fado que a marcaría coma un sinal. O 13 de maio abriría os ollos en Ferreirós, parroquia de Valga, a única meniña de catro irmáns.

Aos 13 anos quedaría orfa para herdar por sempre o papel de nai. Recordas cando non se podían chorar as penas porque a vida era traballar? Ollárona en Rabanles, no Agro Bo, en Loncras, no Carracido, na Gandarela, no Corgo, na Raíña e no Cornide co lombo dobrado loitar e batallar.

Os veciños servíanlle de custodia e onde fixera falla alí a vían chegar, sempre cun fardo de herba, patacas, millo ou viño para que non faltara o sustento en ningún fogar.

Asunción tivo seis fillos -Elvira, Milagros, Manola, Eugenio, Fina e Carlos- para os que se desviveu cada un dos días que marca o almanaque. Lavar as roupas man a man coas veciñas, sembrar, recoller e «perolerar». Se na casa entraba un reximento, non importa un prato máis.

De feito, co paso dos anos, Asunción engadiu seis fillos políticos ao seu niño de mamá -Jose, Carlos, Félix, Mari, Jose e Elvira-, porque aquí sempre gostamos de sumar.

Unha matriarca infatigábel, desas nosas ás que lles sobra a humildade, das que mexen os ventos e teñen sangue de titán. Unha galega tímida e coibida, que repartía entre os mais necesitados da aldea sempre oculta, porque nunca soubo de fachenda nin de vaidad. A avoa de Diana e María, Martín e Isa, Sergio e Paula, Uxío e Antía, Cibrán e Roque, e a bisavoa de Héctor; que dende o seu lar soube ser maravillosa, grandiosamente exemplar.

Hoxe non podo dicir adeus á miña forza, á creadora da miña fortuna e da verdadeira unidade familiar.

Só che pido que cando reluzan as estrelas arroles aos teus nenos, porque ti eres a esenza a pesares dos tempos, porque seica nos espreitas aínda que xa non te vemos, porque eres a guía do noso proprio ceo, porque ti nos gardas e eu endexamais te esquezo.

Faro de Vigo


0 comentarios

Deja una respuesta

Marcador de posición del avatar

Tu dirección de correo electrónico no será publicada.

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.