La Fundación Cela advierte del grave deterioro de la locomotora «Sarita».

sarita.jpg

La Fundación Cela pide fondos para la restauración de la locomotora, el único resto de la línea Santiago – Carril ·· Tomás Cabanna solicita que la emblemática máquina, muy deteriorada, sea declarada Bien de Interés Cultural

La locomotora ??Sarita?? actualmente muy deteriorada, es uno de los iconos del ferrocarril en Galicia

«¿Por qué no declarar la Sarita como Bien de Interés Cultural, si con más de cien años, es lo único que pervive de aquel ferrocarril primitivo»? Así se expresaba el director de la Fundación Cela, Tomás Cabanna, sobre la locomotora Sarita, pocas semanas después de que se hayan cumplido 135 años de la puesta en funcionamiento de aquella primera línea ferroviaria gallega entre Santiago y Carril. Lo cierto es que la Sarita es el emblema que resta de aquella árdua empresa. Una locomotora de fabricación inglesa, que comenzaba a recorrer la línea entre Santiago y Pontevedra en el año 1880.

Pero la situación de la locomotora es preocupante, debido a su deterioro progresivo. Lejos ha quedado aquella flamante locomotora que llegó a Padrón procedente del Museo Ferroviario de Delicias de Madrid el 15 de junio de 1990, en un acto presidido por el entonces ministro de Transportes, José Barrionuevo; el presidente de Renfe, Julián García Valverde, y el recién elegido premio Nobel, Camilo Jose Cela, nieto de John Trulock, antiguo gerente de la compañía explotadora del ferrocarril y que había sido propietario de la locomotora.

El valor de esta máquina está reconocido internacionalmente, como la más antigua de la fábrica Hamslett, y en eso se basa la petición del director de la Fundación Cela, que opina que la declaración de la locomotora como BIC serviría para involucrar a la Administración en esta lucha. Pero el hecho de que permanezca a la intemperie la deteriora cada vez más y hasta el momento parece que no ha despertado la sensibilidad de las autoridades.

LA LEYENDAConocida como la locomotora del abuelo de Cela, John Trulock
La locomotora Sar, fabricada en Leeds, llegó al puerto de Lisboa en 1880 para aprestar servicio en los ferrocarriles de Beira Alta. El presidente de esta concesión y de la Cámara de Comercio de Vilagarcía, José María Abalo y Souça, regaló esta locomotora a John Trulock y fue rebautizada con el nombre de ??Sar??, que derivó en la ya conocida ??Sarita??. La máquina empezó a ser conocida como la locomotora del gerente, que la utilizaba para sus desplazamientos. Tras la muerte de Trulock, la máquina se destinó al servicio de maniobras de la estación de Carril y su último viaje fue en 1968, haciendo el trayecto Vigo Vilagarcía.
La máquina presenta actualmente un avanzado deterioro al permanecer a la intemperie. La Fundación solicitó en octubre de 2007 un presupuesto para su restauración, con un montante que ascendía a una suma de 31.900 euros más IVA. Tomás Cabanna remitió en primera instancia una carta a la conselleira de Política Territorial, María Xosé Caride, y poco después mantuvo una entrevista con la subdirectora de Xeral de Transportes, Mar Chao, sin que hasta el momento se haya recibido respuesta alguna.

TIERRAS DE SANTIAGO, 14/10/08

Anxo Angueira, escritor de Manselle: «A creación literaria é un verdadeiro milagre».

anxo-angueira.jpg

??Un dos obxectivos de todo mestre é o de que os seus alumnos sexan independentes intelectualmente e que amen a súa lingua? ·· ??Galicia vive un momento extraordinario no nivel de literatura, non só de poesía?

?? Despois de catro anos de parón literario, acaba de publicar ??Fóra do Sagrado??, ¿que supón para ti esta obra?

?? Ese parón foi relativo. Ao mellor paras de publicar poesía, pero fas outras cousas. Durante este tempo estiven facendo a tese de doutoramento, sobre unha obra de Méndez Ferrín. Pero si, Fora do sagrado é algo novo na miña actividade literaria, e en concreto, na miña actividade poética. Porque eu que son da Terra de Iria, da aldea de Manselle, en Dodro, tamén vivo en Vigo. Fora do Sagrado é un canto a Vigo, ao Vigo que eu coñecín, que eu amo. ? unha cidade moi complexa, moi difícil, pero tamén é unha cidade aberta, viva, estrepitosa. A min, vitalmente, deume moitísimo. Ademais, é como unha especie de célula onde está representada toda Galicia. Fora do Sagrado é un verso dun poeta vigués medieval, que era Martín Códax.

?? O escenario da túa literatura sempre foi as terras de Iria. Agora que atopamos á cidade de Vigo como referencia, ¿pódese dicir que xa está todo dito na túa obra sobre Iria?

?? Non, para nada. Simplemente trátase dun canto que lle necesitaba facer a Vigo. Eu non saio, incluso vivindo en Vigo, non saio da miña terra. E nin moito menos, non está todo por dicir sobre esa terra, a terra de Rosalía de Castro. Talvez foi ela a que a instituíu literalmente, e tamén o farán os que veñan agora. ? unha terra central na historia de Galicia. Agora estou traballando nunha novela, ambientada nos anos sesenta, no mundo do río Ulla, nese corazón que ten a terra de Iria.

?? ¿Cal considera vostede que sería a súa achega persoal á terra de Iria?

?? Home… eu algo fixen… Por exemplo, fixen unha guía sobre ela. Eu creo, humildemente, que foi a achega do nome de Terra de Iria. Porque outros escritores atoparon outras denominaciones como o Ullán. Eu diría entón que o nome de Terra de Iria, que é un nome moi bonito, non Iria Flavia, que parece un apelido, que lle dá certa categoría, senón Iria que é como lle chama a xente de alí e como se lle chamou historicamente. Á parte desa guía, da terra de Iria, pois o resto das obras que falan dela, pero como outros autores que tamén o fixeron.

?? En Dodro hai moitos autores recoñecidos, pero ¿pensa que aínda lles queda por dar un paso máis adiante?
?? Concretamente no concello de Dodro, falta aínda moitísimo impulso. A actividade creativa e cultural non debe nin pode ser unha actividade institucional. Aínda así, eu creo que dende hai tempo o concello de Dodro está impulsando a literatura, a creación literaria, como a organización do premio que leva o nome de Eusebio Baleirón. En todo caso, a creación literaria é un milagre. De todas formas, por moito que se fomente, se non hai non hai nada que facer. E na terra de Iria, dáse ese milagre. Poucas terras de Galicia, poucos territorios, poucas comarcas teñen tal densidade de escritores, e de escritores importantes. Ás veces, eu penso na terra de Celanova, ten a Curros, ten a Celso Emilio… penso en Mondoñedo e Cunqueiro, en Ourense… pero, na terra de Iria, temas a Rosalía de Castro, a Cela… aínda que non é concretamente da terra de Iria, eu creo que se vinculou máis ao final da súa vida. Nicasio Pajares, Pepe Hermida… tamén os de Dodro…e tampouco hai que esquecer os de Rianxo, porque tamén é da terra de Iria, con Dieste, Castelao… Poucos territorios teñen ese milagre da creación literaria e de persoas tan significadas de Galicia. E seguro que ese milagre vai continuar e que van achegar cousas importantes.

?? Falamos agora do momento actual. ¿Cal cre que é o momento polo que atravesa a literatura tanto na comarca, como en Galicia?

?? Na comarca hai un grupo de poetas novos, moi rebeldes, moi revolucionarios… que fan recitais, edítanse libros, edítanse revistas… Aí atrás fíxoselles unha homenaxe a Ramón Cabanillas e a Rosalía de Castro, onde se xuntaron moitos posetas da comarcas, cos da rede Escarlata. Neste sentido, é unha comarca viva. E falando de Galicia, creo que, dende o meu punto de vista, vive un momento extraordinario. Sempre hai quen anda chorando, que anda queixándose, parece que é un deporte do que pasa en Galicia. Pois non, a literatura en Galicia é unha república libre e moi potente. E non só na poesía, que aí sempre o fomos, pero tamén nos outros ámbitos literarios, na narrativa, no teatro. Galicia vive un momento como nunca viviu na súa historia. Se Rosalía de Castro ve a realidade literaria actual, ficaría sorprendida da cantidade de escritores novos e vellos que publican e coa calidade extraordinaria coa que se está facendo, a pesar de que moitos pesimistas digan cousas, que para min, non teñen moito sentido.

?? Vostede é mestre. ¿Que lle quere ensinar aos seus alumnos sobre literatura?

?? Eu quérolle transmitir cousas. Talvez un dos obxectivos de todo profesor é que os alumnos aprendan a pensar por si mesmos; que sexan independentes dende o punto de vista intelectual, que teñan curiosidade pola súa propia formación. E depois, máis en concreto, o que pretendo é transmitir o que me transmitiu a min o meu profesor, Bernardino Graña: o amor pola nosa lingua, o orgullo de falala, e tamén, o amor pola nosa literatura e pola literatura en xeral. Nese sentido, esfórzome porque a literatura non sexa un cúmulo de nomes, datas… senón de que a literatura estea ahí, viva nas clases. Creo que é a mellor maneira de que os rapaces e as rapazas se acheguen á literatura.

?? Ademais da tese na que andas a traballar, ¿en que outros proxectos anda inmerso ou ten pensado iniciar?

?? Vai saír un libro do proxecto Rosalía Vintee un, proxecto que me encargou a Consellería de Educación. ? un proxecto levado musicalmente por Abe Rábade, é un achegamento contemporáneo á figura de Rosalía. Vai ser un espectáculo que se estreou na Habana, cando Galicia foi invitada, e do que agora se vai publicar un libro. Hai outros, como a novela, teño o reto de editar, me gustaría facelo, a poesía galega de Rosalía de Castro, tanto a galega, como a que está en castelán. Tamén gustaríamo editar a obra doutro poeta berciano, Antonio Fernandez Morales .

O PERFIL-Naceu en Manselle, aldea de San Xián de Laíño, no concello de Dodro, en 1961
– Realizou estudos de Bacharelato en Padrón, onde tivo o primeiro contacto con Bernardino Graña. Realizou estudos de Filoloxía Hispánica, coa especialidade en lingua galega.
-Actualmente traballa como mestre de lingua e literatura galega no IES do Meixoeiro e na Universidade de Vigo.
-Gañou entre outros o Premio Esquío ou o de poesía Camiño de Santiago polo poema ??O valo de Manselle??, e o Premio Café Dublín, polo libro de relatos ??Bágoas de facer illas??.

TIERRAS DE SANTIAGO, 14/10/08

Piden crear un ente público ferroviario para el cercanías.

Renfe no ve operativo el servicio en Galicia y la plataforma del Sar-Ulla considera de justicia mantener la línea y reclama coordinación

Las manifestaciones del presidente de Renfe, José Salgueiro, el pasado jueves día 9, sobre la inviabilidad de poner en marcha un servicio de cercanías en Galicia ha vuelto a suscitar cierto malestar en aquellos municipios en los que el tren forma parte de su historia. Salgueiro apuntaba, a preguntas del portavoz popular en la Cámara Baja, Celso Delgado, durante la Comisión de Fomento del Congreso, que según un estudio realizado por la entidad ferroviaria, las estimaciones de demanda para los posibles servicios no alcanzan el volumen de viajes que registran los actuales núcleos de cercanías de baja intensidad, y la cobertura estimada de gasto por ingresos para el conjunto de los servicios estudiados en Galicia quedaría por debajo del 8%, lo que representa una necesidad de aportaciones de equilibrio que superarían los 50 millones/año.

Estas manifestaciones han sentado como un jarro de agua fría en la Federación Española de Asociaciones de Amigos del Ferrocaril, y en la asociación compostelana, ambas presididas por Carlos Abellán. Este no sólo defiende la implantación de un servicio férreo de cercanías, sino que afirma que «Galicia tiene más que justificada este transporte de proximidad».

Para Abellán el debate de los últimos meses sólo tiene por objeto echar balones fuera «y tirarse unos a otros la pelota, pero lo cierto es que aquí ni Renfe Operadora, ni Xunta, ni Adif, ni Gobierno central». En este sentido recalca que la Xunta debe poner en marcha «los mecanismos legales» para reclamar la transferencia de competencia en esta materia, «aprobando la Ley del Transporte y creando un ente ferroviario público gallego que pueda asumir en un futuro la explotación del servicio». Por su parte, Renfe Operadora tiene que crear una gerencia en Galicia. «Esto es fundamental y son las piedras básicas para ponerlo en marcha, eso y la voluntad política».

El alcalde de Padrón, Camilo Forján, apuntaba que «puede que un cercanías no sea rentable actualmente pero hay que mirar en clave de futuro y en este servicio es fundamental para vertebrar los núcleos». Forján, al igual que el edil de Relaciones Institucionales de Pontecesures, considera que las diferentes administraciones y entes públicos deben «hacer los deberes y coordinarse para que esto sea una realidad».

TIERRAS DE SANTIAGO, 14/10/08

Motoclub Pemento Racing de Padrón casi logra duplicar en un año el número de socios.

pemento-racing.jpg

Socios de Pemento Racing durante la presentación en octubre de 2007

El pasado seis de octubre, el Motoclub Pemento Racing de Padrón cumplía un año. El presidente de la entidad, Miguel Batallán, aprovechó para recalcar la gestión y las actividades realizadas a lo largo de estos primeros doce meses. Un periodo que valoró positivamente, toda vez que «hemos cumplido los objetivo que nos hemos puestos cuando creamos la entidad». En torno a ella se han agrupado un grupo de jóvenes con inquietudes comunes y con una única pasión: el amor por las dos ruedas.

La asociación ha logrado aglutinar a lo largo de este corto periodo de vida a todos aquellos enamorados del mundo del motor sobre dos ruedas y esto se ha traslucido en una serie de reivindicaciones sociales tendentes a mejorar la seguridad de los moteros en la carretera. Una reivindicación que se ha extendido a toda la zona del Barbanza y que ha servido «para que la voz de los moteros se haya dejado oír», recalca Miguel Batallán, apuntando que «ahí están para demostrarlo todas las concentraciones masivas celebradas en los últimos meses no sólo en Padrón sino en toda Barbanza».

En este sentido, Batallán apunta que «estas manifestaciones sirvieron para demostrar que podemos unir nuestras fuerzas y que se puede protestar por algo que consideramos de justicia, como es el doble guardarraíl, de forma totalmente pacífica».

Pero reivindicaciones al margen, el motoclub va sobre ruedas. De los sesenta socios iniciales con los que se fundó la entidad, hace un año, la asociación ha logrado casi duplicar la cifra, rozando el centenar de asociados. «Nos habíamos propuesto hacer salidas los fines de semana como una forma de activar estas iniciativas y lo hemos logrado».

La colaboración del Motoclub Pemento Racing con el Concello y con el Club Ciclista Padronés se sigue manteniendo. De hecho, la asociación deportiva quiere volver a participar en los actos navideños. El pasado año, miembros de Pemento Racing se convirtieron en unos curiosos papá noël que hicieron las delicias de los más pequeños. «Si el Ayuntamiento nos lo pide estaremos ahí. Siempre dijimos que queríamos colaborar con la administración en todos los temas socio-culturales y lo mantenemos», dice Batallán.

TIERRAS DE SANTIAGO, 14/10/08

La Irmandade de Fillos e Amigos de Padrón plantea una renovación en los cargos directivos.

La Irmandade de Fillos e Amigos de Padrón presentaba a principios de la pasada semana en Padrón el trabajo filmográfico en DVD sobre la entrega de las insignias y homenajeados de la última Pascua. El acto, que reunió a alrededor de medio centenar de padrones, se llevó a cabo en las instalaciones del Casino padronés. Cada uno de los homenajeados en marzo pasado recibieron como recuerdo este trabajo.

Durante la proyección, en la que los presentes revivieron instantes mágicos con algunas ausencias, la directiva de la Irmande de Fillos e Amigos, y en concreto su secretario José Carlos Carballido, planteó la necesidad de una renovación en los cargos directivos, toda vez que los encargados de llevar las riendas de la entidad ostentan estos desde hace más de tres décadas y se muestran «cansados». La implicación de los jóvenes y de involucrar a la savia nueva en la Irmandade es uno de los retos que se han lanzado. La propuesta ha quedado sobre la mesa.
La Irmandade se fundó en Pontevedra en 1965 de la mano, entre otros, de Ángel Agrasar, y además de destacar la labor de padroneses en la promoción del municipio desde todos los ámbitos, ha trabajado por la cultura local y por la proyección del municipio fuera de las fronteras locales. De hecho, la entidad recuperó a lo largo de su existencia un buen número de fotografías antiguas de la villa rosaliana que guardan como fondo documental, así como un documento del siglo XV sobre los derechos de la sal, entre otros.

TIERRAS DE SANTIAGO, 14/10/08