[photopress:IMG_9360web.jpg,full,centered]
Penso que non se pode calificar doutra forma o que pasou o sabado 8 en Pontecesures: xuntar ós fundadores do club de baloncesto e darlle unha homenaxe mais que merecida, aproveitando que xa se cumpriron ¡¡¡ 20 anos !!!, ver xuntos de novo a Fuxan, Prieto, Jorge, Bustelo, Carrillo, Miguel Refoxo, Angel Yelis, Melon, Chochis, etc, etc.. arredor de Fernanda, pedro, D. Manolo e D. José Ramón foi a mellor forma de decirlles GRACIAS, o mellor homenaxe, acordándonos que faltaron xente coma Felipe, Miguel Cochinke, Luis «Martelo», José «Panadero» Souto, e algún outro por ahí… Os 4 se levaron ademais unha bonita figura de cerámica que representa a uns xogadores loitando por un rebote… simbolo da unión que debe imperar neste deporte gracias ó seu nexo, que é a pelota naranxa (agora me saiu a «vena» das clases de Hª da Arte).
Tamén recibiron un agradecemento as primeiras empresas que colaboraran co basket:
Hnos. Castro Figueira, Bar Muelle, Librería Sar, Extrugasa e Vimasa, recollendo os representantes das empresas unha figura dun horreo gelego en cerámica.
[photopress:100_3170web.jpg,full,centered]
Quero agradecer (e espero non olvidarme de ninguén) a colaboración de:
Concello de Pontecesures: pola compra das camisetas conmemorativas, e o apoio ó club.
Grupos folcloricos Xarandeira e Algueirada: Polas suas estupendas actuacións que serviron para animar a trade.
Luis Sabariz e Antonio Pedrido: Por arbitrar a estos «cracks» do basket.
As cociñeiras das tortillas ricas ricas ricas (Ana Mari, Isabel e Rosa).
A Beni e Rosa polos seus «Caprichos» (elas entenderán),
A todos os xogadores/as do Club Rio Ulla, que colaboraron no evento (creo que os homenaxeados quedaron «abraiados» polo pasillo que lle fixemos no medio da pista do pabellón).
A Elias e o seu axudante de Porto (Vidal). A megafonia impresionante.
A Chaves (grade) e a Trillolo por ese video que algún día será presentación mundial…
A «Pedrito» Piñeiro pola sua reportaxe de fotos e video-cutres 😉
? público por acudir a pasar a tarde connosco.
Pola miña parte nada mais que decir (diría tantas cousas)… tan só que este acto foi o mellor «triple no último segundo que podía anotar».
Parece que lle comeu a lengua o gato a todo o mundo, jeje… En serio nadie ten nada que dicir?
Eu pola miña parte, solamente «de nada». Paseino moi ben, e en canto pilei un encuadre «decente», pousei a cámara e a disfrutar do partido… Así que, eso, de nada.
Por certo, grandioso ese triple in extremis, sí señor.
Quedou todo o mundo abraiado e sen palabras, anta o shock polo que se viveu no pabillón.
Xa teño gañas de ver ese video…
O triple saiu, foi a forma de decir GRACIAS 😉
(Que poético me queda eso)
O dito gracias pola tua colaboración.
bueno nn t tires da moto k o triple ese foi pura sorte!!eña xao!
marta, a sorte hai que buscala!!! Ou non ia ben tirado?
Se hubese tirado para atrás e de gancho creo que tería menos posibilidades pero, en fin, se ti dis que só foi sorte, pois eso! 😉