Mari Carmen Castiñeiras (Amigos do Belén de Valga) | “Este ano houbo colas de ata dúas horas para ver o Belén”.

A Asociación Amigos do Belén de Valga leva preto de trinta anos organizando o nacemento máis orixinal da comarca e neste 2024 bateron récords de visitas

Mari Carmen Castiñeiras é a presidenta da Asociación de Amigos do Belén de Valga, un nacemento único, con personaxes da actualidade, que cada ano atrae a máis xente. Diso e de como traballan nel cada ano, falamos hoxe.

Como foron as visitas este ano?
Espectaculares. Sempre había colas na fin de semana, pero este ano,  pola semana incluso. Non abriamos os sábados pola mañá, pero este ano tivemos que empezar a abrir… Houbo moita máis xente que o ano pasado e colas de ata dúas horas.

E cal é a reacción da xente, despois de dúas horas de cola, cando finalmente ven o Belén?
Unha das cousas curiosas é que sobre todo en matrimonios, o home sempre protesta: “Quixo vir ela…” Este ano un deles dicía: “Eu non quería vir e inda por riba  con cola… Estiven a piques de marchar”. Pero ó final marchou encantado porque non esperaba o que había.

Claro, porque o Belén de Valga é especial, incorpora figuras da actualidade… Como deciden que incluír cada ano? 
Cada un, ó longo do ano, vai dicindo: “Isto podiámolo meter”. E no último momento tamén, sempre vén alguén e di: “Olvidástesvos disto”. E así imos recollendo.

Pero ten que ser un proceso difícil elaboralas, xa que se recoñecen perfectamente ós personaxes…
Si, sobre todo partindo de que non tiñamos nin idea. Isto saíu a partir dun curso de manualidades, pero de pintar escaiola, non de facer figuras. Pero chegou un momento que non había máis escaiolas e entón empezamos a facer bonecos. E os primeiros… eran horribles. Despois empezamos cun xogo de buscar un personaxe oculto e de aí xa…

«Haberá a quen non lle guste que puxeramos a DINA, pero fixémolo como homenaxe. O ano que incluímos ó Chicle, ó final houbo que quitalo»

Pero ese xogo mantense no Belén para que os visitantes atopen un personaxe oculto…
Si, pero agora cada ano hai máis personaxes. Os que van sendo a noticia no ano son todos novos. Sempre facemos polo menos uns 200 bonecos ó ano. Pero imos quitando os feos.

Cantas figuras haberá en total?
Non temos inventario. Pero moitas. Din 4.500, pero non sei.

E canto tempo leva montalo e desmontalo?
Antes montabámolo na semana, incluso tres días antes, pero eramos moito máis novos. Agora, primeiro chegamos e desmontamos todo entre todos. E despois cada un vai para o seu departamento. Logo quedan tres, que son os que van montando. Á vez que imos facendo as figuras, a roupa… imos montando. Primeiro é a parte de arriba e a de atrás, que é a que nos dá máis traballo porque non se pode andar de pé. A primeiros de outubro, desmontamos en dous días, e xa empezamos a montar.

A xente que foi este ano, que figuras e eventos novos puido ver?
Moitas cousas. O ligoteo de Mercadona, co carriño e a piña… A voda do alcalde de Madrid… Un resumo das Olimpiadas… A voda millonaria de Anant Ambani, que lle puxemos ó lado a realidade da vida na India…

Como viviron incluír algo tan doloroso como a DINA?
Non é fácil. Ademais somos unha asociación bastante solidaria. Levamos uns cantos anos facendo tómbola, sempre fixemos festivais solidarios… E xa cando foi do volcán da Palma fixemos unha recreación. E nisto tamén se fixo un trozo bastante grande, que  che recorda a traxedia que se viviu. Que ó mellor hai moita  xente que non lle guste que estea, pero facémolo como homenaxe. 


Recibiron algunha crítica?
Cando foi do Chicle (asasino de Diana Quer). Nós o único que queriamos era expresar que se se fai, hai que pagalo. Que a xente non pode andar impune pola vida. E houbo xente que veu para velo dende moi lonxe. Incluso un sarxento. Pero aí empezaron cun rollo… e ó final tivémolo que quitar.

BELEN VALGA
Integrantes da organización, no propio local onde se pode visitar esta creación | cedida

E ten algunha figuriña favorita?
Non, porque como todas as fago eu… Por certo, roubáronnos unha.   A de Michenlo, un influencer de Valga. Debeu de vir algún fan e levárono, con cartel e todo.

A entrada é gratuita, pero nunca pensaron en cobrar?
Non. Eu sempre fun moi reacia a cobrar. Hoxe en día non podes entrar en ningún sitio sen pagar e ademais nestas épocas de Nadal… A min non me gusta.

Algunha recomendación para a xente que vaia a velo para o ano?
Que vaian pola semana, porque a fin de semana… Nós non metemos presión para velo nin nada, poden estar alí o tempo que queiran. Pero a sensación esa de que tes xente detrás sempre che fai apurar.

Ademais do Belén de Valga, tamén fixeron outros dous para o Hospital Clínico, non si?
Si. Chamáronnos de Pediatría para facerlles un Belén para ambientarlle ós nenos, e non vas dicir que non. Pero despois dixeron de facelo mellor no hall do hospital e aí tivemos que amplialo máis. Houbo que facer todo. Figuras, edificios… Pero despois quedaban os nenos arriba sen nada e claro, outra semana de traballo para facerlles o de arriba todo novo. Estivemos traballando máis que cando foi do noso.  

E esperan máis xente para o ano ou xa tocaron teito?
Sempre queremos que veña máis xente pero penso que xa tocamos teito. Todos os anos digo o mesmo, pero non creo que quede moita máis xente por velo. Oxalá. Nós encantados de recibila. 

Diario de Arousa

Cristalería Padronesa celebra sus 40 años consolidada como un referente en el sector.

Fundada por Ramón Villaverde y Jesús González, el timón de la compañía lo llevan desde hace ya ocho años sus hijos Ramón Villaverde y Sandra González.

Cristalería Padronesa celebra sus 40 años consolidada como un referente en el sector
Cristalería Padronesa celebra sus 40 años consolidada como un referente en el sector.

Cristalería Padronesa cumple cuatro décadas de trayectoria consoliodada como un “referente” del sector gracias a su continuo crecimiento apoyado en buena medida en la puesta en marcha de importantes inversiones en desarrollo tecnológico y especialmente en su equipo humano. Así lo destaca la empresa, que en el marco de este aniversario celebró un acto al que asistieron más de 200 personas en el que se rindió reconocimiento a empleados, clientes y proveedores, además de hacer balance de trayectoria .

La cita, en el Pazo De Arretén, sirvió como marco “para reflexionar sobre el camino recorrido y renovar el compromiso con el futuro”. De hecho, durante la jornada se llevaron a cabo una serie de ponencias, además de actividades de formación de equipo y experimientos demostrativos de la resistencia y la calidad de sus vidrios. Posteriormente todos los asistentes celebraron una comida que culminaron con un brindis. Fue un día marcado por el compañerismo y la exaltación de los valores que guiaron a la firma desde sus comienzos, “trabajo duro y responsabilidad”, señalan, en el que quedó patente la “ilusión” de su equipo por seguir avanzando hacia nuevos desafíos.

Fundada por Ramón Villaverde y Jesús González, el timón de la compañía lo llevan desde hace ya ocho años sus hijos Ramón Villaverde y Sandra González. Un período donde Cristalería Padronesa creció y se consolidó como un referente en su sector gracias también a empleados, clientes, proveedores y familias, que recibieron un emotivo reconocimiento durante el evento por su “labor fundamental” a lo largo de estos cuarenta años: “Gracias a nuestros empleados, por su dedicación y trabajo incansable. A nuestros clientes, por creer en nosotros y en lo que hacemos. A nuestros proveedores por su confianza. Y, por supuesto, a nuestras familias, que han sido un pilar fundamental en este viaje”, expresó la dirección.

El Correo Gallego

Bernardino Graña, o poeta do mar, morre aos 92 anos,

Foi profesor de «Lengua y Literatura Española» no Instituto de Padrón.

Bernardino Graña nunha imaxe do 2005 diante da antiga fábrica de Massó, en Cangas.

Bernardino Graña nunha imaxe do 2005 diante da antiga fábrica de Massó, en Cangas.

Fundou o grupo  Brais Pinto e foi unha das voces fundamentais da literatura galega da segunda metade do século XX

Aos 17 anos, Bernardino Graña quixo marchar de Galicia como polisón nun barco. Acaban os corenta do século pasado e milleiros de galegos buscaban outra vida en Latinoamérica. Nunha nave que ía a Venezuela meteuse nun bote salvavidas, pero pillárono. «Non sei por que o barco estaba vixiado pola policía, e non me deron permiso. Eu deixara aviso a un amigo para que lle dixese á miña familia que non estaba desaparecido», explicaba nunha entrevista do 2010 neste xornal. Aquel fracaso na aventura podía simbolizar, en clave de tolada xuvenil, a atracción polo mar que o escritor cangués manifestou case sempre na súa obra, e que, como lembraba Ramón Nicolás nunha revisión cando Graña facía 90 anos, estaba «disposto non como pano de fondo, senón como vivencia sincera».

Ese mar mollou todas e cada unha das páxinas de Profecía do mar (1966), libro imprescindible da poesía galega e «un diálogo apaixonado cun mar investido de gran forza telúrica na lingua patrimonial dos mariñeiros de Cangas», tal como subliñaba onte a Real Academia Galega (RAG) nun comunicado. «Como horribles fantasmas aparecen / dende o fondo, xurdindo, nos sorríos / estrañas ardentías e navíos / e tristes afogados que amolecen», escribe nel, dándolle unha mirada poética e apaixonadamente épica ao seu labor. Pero tamén ao seu universo vital. Como dicía Xosé Manuel Millán Otero, Graña metíase «como un gato na tasca mariñeira» e recollía «as súas palabras», facíase «eco dos seus traballos e dos seus terrores» e trazaba «a estampa poética dunha beiramar que, probablemente, resulta xa difícil recoñecer». E, efectivamente, naquel libro pódese encontrar un dos mellores retratos literarios da vida mariñeira de mediados do século pasado.

Profecía do mar exerce de pináculo na obra poética dun Graña que foi dos membros fundadores de Brais Pinto, un colectivo de intelectuais antifranquistas no que se encontraban tamén Xosé Luís Méndez Ferrín, Xosé Fernández Ferreiro, Ramón Lorenzo e Raimundo Patiño, entre outros. Antes daquel título publicara Poema do home que quixo vivir (1958), de corte existencialista. Despois, virían Non vexo Vigo nin Cangas (1975), Se o noso amor e os peixes (1980), Sima-Cima do voar do tolo (1984), Himno verde (1992), Ardentía. Obra poética completa (1995) e Luz de novembro (1997). Varios poemas da súa obra tiveron un traslado musical nas mans de artistas como Suso Vaamonde, Astarot e Mini e Mero.

Un ámbito no que tamén destacou Graña foi o da literatura infantil e xuvenil. «Son un neno; eu teño un punto de vista da miña infancia, que perdura en min, son inxenuo», dicía na mencionada entrevista do 2010. Tamén ironizaba sobre a falta de recoñecemento nos galardóns literarios dese campo: «Ás veces, penso que a literatura infantil que fago é impublicable porque eu son un neno que escribe, e no xurado non son nenos; deben atopar a miña literatura tan inxenua que din: “Fóra con iso”». Aínda así, logrou o Concurso Nacional de Contos Infantís O Facho con O león e o paxaro rebelde (1969) e o premio Merlín con O gaiteiro e o rato Pérez (1994). Outros títulos nese terreo son Planeta de ratos tolos (1990), Xan Guindán, capitán (1991), Rata linda de Compostela (1994), Xan Guindán e os salvaxes (1996), Xan Guindán mensaxeiro (1997) e O quirico lambón (1997).

Na narrativa para adultos, a súa obra más importante é Protoevanxeo do neto de Herodes (2006), coa que acadou o Premio Eixo Atlántico. Trátase dunha revisión de varios personaxes bíblicos. Así, transforma a liñaxe canónica de Xesús ao situalo como fillo de María e Antípatro e, por tanto, neto de Herodes. «Creo que na Biblia hai moitas cousas ocultas e outras que están mal interpretadas, así que eu sigo para esta novela os evanxeos apócrifos e algunhas outras tradicións ocultas e non escritas do cristianismo», explicaba nunha entrevista do 2002 en La Voz.

No repaso á súa traxectoria tamén hai que resaltar a obra dramática —en especial, Vinte mil pesos crime (1962)—, as colaboracións periodísticas e o labor á fronte da Asociación de Escritores en Lingua Galega (AELG), da que foi o seu primeiro presidente. Retirado desde hai tempo da vida pública, vivía nunha residencia en Panxón. En marzo do 2022 foi homenaxeado pola RAG e os seus amigos en Nigrán.

La Voz de Galicia

Falleció Máximo Freiría Potel.

A los 87 años de edad, falleció el pasado martes, 14 de enero, este vecino del Camiño a Carreiras, viudo de María Victoria Oliveira Portas, «Maruja a Palerma».

Después del funeral que tuvo lugar el miércoles en la Iglesia de Pontecesures, los restos mortales recibieron sepuultura en el Cementerio Parroquial de San Xulián.

Descanse en paz.

La Diputación asesora sobre proyectos de eficiencia energética en Cesures con su oficina móvil.

El diputado de Acción Comunitaria, Javier Tourís, visitó ayer Pontecesures con la oficina móvil de programa +Renovables, con la que la Diputación está descentralizando los servicios que se prestan desde la Oficina de Transformación Comunitaria (emplazado en el Vivero de Empresas de Barro) para implicar a los pequeños ayuntamientos en los retos de sostenibilidad.

La oficina móvil de Transformación Comunitaria está recomendando a los Concellos de menos de 50.000 habitantes de la provincia para informar, asesorar y acompañar proyectos relacionados con la eficiencia energética desde su creación hasta su producción y el autoconsumo. Se trata de un vehículo 100% eléctrico desde el personal técnico informa «in situ» sobre cuestiones de índole legal, técnica y económica.

La Oficina de Transformación Comunitaria tiene un presupuesto de 370.000 euros y es´ta financiada con fondos europeos para fomentar e impulsar la creación de proyectos de eficiencia energética en todas la comarcas, siendo el medio rural, la principal prioridad del programa municipal.

Diario de Arousa

Bus do teatro. Asistencia á obra «Nada se sabe».

Subes ó bus do teatro?

En colaboración co Centro Dramático Galego, o Concello de Pontecesures organiza ,o vindeiro 26 de xaneiro, a asistencia á obra «𝐍𝐚𝐝𝐚 𝐬𝐞 𝐬𝐚𝐛𝐞», 𝐮𝐧𝐡𝐚 𝐚𝐝𝐚𝐩𝐭𝐚𝐜𝐢ó𝐧 𝐦𝐨𝐝𝐞𝐫𝐧𝐚 𝐝𝐚𝐬 𝐭𝐫𝐚𝐱𝐞𝐝𝐢𝐚 𝐝𝐞 𝐒ó𝐟𝐨𝐜𝐥𝐞𝐬 𝐧𝐚 𝐪𝐮𝐞 𝐬𝐞 𝐩𝐫𝐞𝐬𝐞𝐧𝐭𝐚 𝐚 𝐢𝐝𝐞𝐚 𝐝𝐚 𝐝𝐢𝐟𝐞𝐫𝐞𝐧𝐳𝐚 𝐞 𝐚 𝐝𝐢𝐯𝐞𝐫𝐬𝐢𝐝𝐚𝐝𝐞.

Anótate chamando ó 𝟗𝟖𝟔 𝟓𝟔𝟒 𝟒𝟏𝟎 𝐨𝐮 𝐚 𝐭𝐫𝐚𝐯é𝐬 𝐝𝐨 𝐜𝐨𝐫𝐫𝐞𝐨 𝐱𝐮𝐯𝐞𝐧𝐭𝐮𝐝𝐞@𝐩𝐨𝐧𝐭𝐞𝐜𝐞𝐬𝐮𝐫𝐞𝐬.𝐨𝐫𝐠.

O custo da entrada son 𝟓 𝐞𝐮𝐫𝐨𝐬 que haberá que abonar no momento da inscrición.

Os/as asistentes terán que estar na Prazuela (punto de recollida) á𝐬 𝟏𝟔:𝟎𝟎 𝐡𝐨𝐫𝐚𝐬.

CONCELLO DE PONTECESURES