O privilexio de comer e falar a modo: O Chef Rivera.

Artigo de Alfredo Conde en «EL CORREO GALLEGO», 07/12/07

Chefiño Rivera. Xa saben o Chef Rivera, que é un mestre dos fogóns pero que nunca terá unha estrela Michelín. Non a terá porque non é nada tendecioso. Mesmo che fai un patê que che prepara unha perdíz ó espeto, como ben sellou Cunqueiro. Ou igual un cocidiño ca unha becada en condicións. E iso seica non está ben visto. Ou nouvelle cuisine (pronunciado así como está escrito) ou te estrelas e non estreleces na guía como debería estar mandado. Pois ben, dicialles que agora tamén hai o chefiño Rivera, o seu fillo, un rapaz espilido que igual che solta unha conferencia encol da coción dunha pescada, de xeito que a auga non acade os cen graus de temperatura e non se deshidrate, que che fai unha especie de tirabeques de arróz como se fora chino e logo se queda tan tranquilo agardando a que llos ponderes, pois o seu resultado é prodixioso, xa ven que tontería. Estáno.

Séino porque fun xantar a Padrón esoutro día cuns amigos; é dicir, fun á casa do Chef Rivera. Souben así dos silentes e fríos froitos do mar e dos alados seres que navegan o aire sobre a terra en voos, apresurados e curtos, ou longos e deloirados coma os soños máis desexables e imposibles. Ameixas e ostras, becada e perdíz. Un xantar así da pra moito. Tes tempo a falar de todo, a escoitar a modo, a rir como se ría antano, cando os reloxios daban badaladas e Deus non andaba dándolle corda ós seus reloxios de sol todos. �s reloxios que ten ciscados por aí e marcan o ritmo planetario: os mesmos que el fai que anden dándolles corda ás agachadas. Tanto que mesmo parecera como se non rezara con el a cousa.

Comer e falar a modo, beber a pequenos e deloirados grolos, platicar, que dirían da outra banda da mar océana e escoitar, como escoitamos os galegos, deixando que os mestos neboeiros amolezan as voces ata lles restar todo aquelo que chirríe ou recorde o renxer de dentes. Comín, pois, en Chef Rivera, na compaña de xente así, desa que fai posible todo canto digo. Reconozo que é un privilexio. Comprenderán que non me negara a el. Admitirán que no futuro me siga sometendo ó dictado dos amigos de tal condición e caste que tales cousas fan posobles. Logo regresei a casa. Saín á horta buscar leña pra queimala dentro, consentindo que esta, é dicir, a miña casa, tan habitada de soedades, se enchera de arrecendos que só o arder das leñas, só os fumes das que son de carballo ou castiñeiro fan posibles e o impregnan todo dun sol de anos que se foi quedando coutado, non se sabe cómo, nas cernas respectivas. Saín á horta e vin que xa floreceran as camelias, tan tempranas. Corteinas. Agora están no meu salón, ó pé mesmo do lume, recordándome que a soedade pode deixar de selo polo simple impulso dunha flor que agroma e se insinúa.