El pimiento de Herbón se promocionará en la Expo de Zaragoza con 170 toneladas.

s8c12f1.jpg

La sociedad A Pementeira moderniza el cultivo de Padrón con una nave de envasado

La Sociedade Agraria de Transformación A Pementeira de Herbón, en el municipio de Padrón, está en plena campaña de producción, pero también de promoción, una vez que este es el primer año que sale al mercado después de su creación hace un par de años. Y esa promoción alcanzará a todo el mundo una vez que la sociedad padronesa acaba de firmar un contrato con Turgalicia para estar presente en la Exposición Internacional de Zaragoza, entre el próximo 14 de junio y el 14 de septiembre.
Los pimientos de Herbón no solo estarán como muestra, sino también en el menú del restaurante del pabellón de Galicia, en el que trabajarán profesionales de la Escuela Superior de Hostelería. Además, durante una semana también se podrá degustar la cocina del chef padronés José Antonio Rivera Casal, un gran defensor de los pimientos de Herbón y que el año pasado recibió la capa de Cabaleiro da Orde. Junto con los pimientos de Herbón, en Zaragoza estarán todos los productos gallegos con denominación de origen o en vías de obtenerla, como la hortaliza padronesa.
Los pimientos cultivados por los socios de A Pementeira ya van de camino para las pruebas iniciales de puertas adentro en la Expo , aunque las productoras de la sociedad no irán a Zaragoza hasta dentro de unos días, aprovechando que en estos momentos la producción aún no está a su máximo nivel.
Nave
En plena campaña de promoción, A Pementeira, que explica que sale al mercado para «competir en calidade e non en cantidade», confía en que a finales de este mes pueda inaugurar la nave de 430 metros cuadrados que levantó en el Polígono de Picusa de Padrón para el envasado de pimientos y en la que invirtió, en total, más de 400.000 euros, a razón de 18.000 euros por socio.
De hecho, la máquina traída de Valencia permitirá envasar hasta 30 bolsas de 400 gramos por minuto y, con ello, modernizar por primera vez el cultivo del pimiento de Herbón, así como aligerar el duro trabajo de los productores que, antes del envasado, deberán seleccionar los pimientos para que solo salga al mercado «lo mejor de lo mejor», tal y como explican desde la A Pementeira.
La sociedad agrupa a 23 socios con edades comprendidas entre los 26 años y los 60, la mayoría mujeres, comercializa en torno al 80% de la producción total del pimiento de Herbón, según sus propios datos, y calcula que esta campaña pondrá en el mercado en torno a 170.000 kilogramos de pimientos, siempre y cuando el tiempo sea propicio.
Folletos
La promoción de la nueva marca incluye, además, una página web que está en elaboración, la edición de folletos informativos que se podrán encontrar en los lugares de venta de los pimientos de A Pementeira y hasta la rotulación de los vehículos que los reparten. A Pementeira también quiere mostrar su agradecimiento a sus clientes, desde pequeños bares a restaurantes, supermercados y otras superficies, entre otros, por la «boa acollida» que han dado a la nueva marca de comercialización del auténtico pimiento de Herbón.
Asimismo, la desde la sociedad dicen estar «moi ilusionados e unidos» ante el reto de salir por primera vez al mercado con una marca nueva, aunque con un producto al que llevan años dedicados. De hecho, ahora queda pendiente por conseguir la tan deseada denominación de origen que fue solicitada hace nada menos que seis años y que, según informaciones que maneja A Pementeira, está en trámites en Bruselas y pendiente de unos pequeños flecos para su concesión.
Entretanto, continúa la cosecha del pimiento con la producción en invernaderos de modo que ya comienza a haber abundancia de producto, que llegó a costar 6 euros el ciento al principio de todo, un precio que todos los años baja a medida que aumenta la cantidad. La ciudad de Santiago es uno de los principales mercados del pimiento de Herbón durante toda la campaña, pero especialmente en sus inicios, debido en buena parte al tirón del turismo.

LA VOZ DE GALICIA, 08/06/07

Una avería en la red eléctrica deja sin luz a parte de Cordeiro durante varias horas.

Una avería en la red eléctrica de la empresa Fenosa afectó durante buena parte de la tarde de ayer a varios lugares de la parroquia de Cordeiro, donde los vecinos estuvieron sin luz durante varias horas.
La avería se produjo cerca de las dos de la tarde y, en sus momentos iniciales, provocó varias subidas y bajadas de tensión que, en algunas viviendas, dañaron electrodomésticos. Los operarios de Fenosa no lograron subsanarla hasta cerca de las siete de la tarde.

DIARIO DE AROUSA, 20/04/08

Adriana Rivas: «A gaita é como unha prolongación do meu corpo, é a miña gran paixón»

Entrevista de Lidia M. Gallas Otero no suplemento do DIARIO DE AROUSA do 13/04/08 «Arousa, un mar de cultura», a Adriana Rivas Seijo, gaiteira de Pontecesures, que ven de conseguir o segundo premio nun concurso celebrado en Arteixo.

Aos seus 16 anos, a cesureña Adriana Rivas Seijo ten moi claro que o seu é a música, pero especialmente a gaita, e tamén quere adicarse profesionalmente á música, como mestra desta materia xa que isto permitiríalle ter tempo libre para poder adicarllo á gaita e a tocar coa súa xente.
Nestes momentos ten un único referente no mundo da música tradicional, o seu mestre Miguel Castaño, a quen admira ante todo e con quen ten unha enorme complicidade á hora de poñerse a tocar xuntos. De feito, foi el quen a animou a presentarse a concursos de música tradicional onde está a colleitar éxitos importantes; de feito a pasada semana conseguiu o 2º premio no concurso de gaiteiros solistas que organizou a agrupación «Xiradela» de Arteixo.

¿Como foron os seus inicios coa gaita?.
Empecei sendo moi cativa, con tan só 6 aniños, e foi coa frauta; dous anos despois, cando tiña 8, foi cando collín a gaita por primeira vez e xa non a soltei ata agora. Comecei no grupo «Algueirada» de aquí de Pontecesures, con Luis, e logo, houbo algún tempo que alternaba nas dúas formacións folclóricas do concello. Agora por motivos de estudos, tívenme que decidir por un e quedei onde vía que aprendía máis.

¿Por que decidiui presentarse aos concursos de música tradicional?
Foi o meu profesor, Miguel, quen me animou a presentarme a este tipo de eventos. Cando mo comentou a primeira vez, creo que pensou que lle ía dicir que non pero a miña reacción fo¡ todo o contrario; díxenlle que si sen pensalo dúas veces. De feito, non teño nada que perder xa que son a pequena, máis ben todo o contrario xa que estou coñecendo a moitísima xente.

¿Que recordos garda dos distintos certames aos que concorreu como solista?.
Son como soños. A semana seguinte de acodir a calquera certame todo son felicitacións e boas vibracións da xente que me coñece, isto sempre o terei moi presente; igual que o meu profesor Miguel, que é un superprofesor para mín. El ensinoume a desfrutar las actuacións, xa que así vai saír todo ben, hai que tira para adiante.

¿Como vive vostede estas experiencias a nivel persoal?.
Eu desfruto motísimo e pásoo de marabilla, Todos os que alí nos xuntamos apoiámonos moito uns a outros. Á marxe dos premios, soe haber moi bo ambiente.

A hora de prepararse para os certames, ¿Como o fai?, ¿Como selecciona os temas que vai interpretar?.
Para prepararse fan falta gañas e moitas horas de ensaio, moitas. Ademáis, e sei que me repito, débolle moito dese traballo ao meu mestra, xa que sacamos horas para ensaiar o máximo posible. En canto ás pezas, sempre tratamos de buscar pezas que non soen habitualmente nos certames; hai que buscar moito debaixo das pedras e logo tocalas para poder facer cambios nelas ou non, aínda que tamén hai que mirar a dificultade que presenta posto que ese é un criterio que ten moi en conta o xurado.

? marxe das clases de gaita no seu grupo, ¿Recibe algún outro tipo de formación musical?.
Nestes momentos estou asistindo a clases de solfeo na Escola de Música do Concello de Valga para poder acceder ao conservatorio e cursar o grao medio de gaita; non sei se o farei en Vigo ou en Vilagarcía, pero ese é o meu desexo e con ese afán me estou a preparar xa que aukero coñecer ben o instrumento. De momento, só quero estudar gaita aínda que non descarto adentrarme noutros instrumentos, pero máis adiante.

¿Cales son as metas que se marca dentro deste mundo?
Como a todo o mundo, gustaríame poder chegar a editar un disco, colaborar con xente e grupos importantes, ir tocar co meu profesor e o seu irmán por aí, participar en máis concursos…en definitiva, tirar da música galega para que sexa máis recoñecida xa que coa gaita pódese facer de todo. Tamén supoño que máis adiante aprenderei a tocar máis instrumentos e, cando sexa maior, tentarei seguir polo camiño da música porque quero ser mestra de educación musical porque este traballo permitiríame tocar a gaita no meu tempo de lecer.

Acaba de dicir que coa gaita se pode facer de todo, ¿Que foi o que a fixo chorar ou rir?
Hai unha peza que é unha pasada e que se chama «Vida leda a do gaiteiro», que parece unha peza feita a propósito para a gaita xa que parece incrible que poida facer eses son s tan bonitas; é un tema que transmite moitísimo. Este foi un dos temas co que gañei no «Noitébrega» e que, logo de moito esforzo, ao final conseguín que me saira.

Se lle pregunto a quen admira creo que o deixou bastante claro, ¿non?, ¿? o seu mestre un piar fundamental na súa carreira?
Por suposto, Miguel Castaño, para min é o meu referente. Pero tamén hai xente moi boa. como Daniel Bellón, Edelmiro Fernández…que sempre che axuda, pero o profe é o profe. A primeira vez que o vin tocar, púxoseme a pel de galiña e decateime de que tiña unha xoia de mestre, ademais dunha grande persoa, xa que está aí cando ten o preciso. Temos tanta complicidade que nalgunhas ocasións xa nin temos que afinar a gaita porque tocamos practicamente do mesmo xeito.

¿Como levan os ensaios na súa casa?
Teño sorte, tanto coa familia como cos veciños xa que nunca me deron unha queixa, aínda que algunhas veces estivera ensaiando ata as 12 da noite e tamén durante varias horas. A xente de San Xulián xa sabe cando toco porque saio ó balcón, sobre todo no verán.

¿Considérase unha virtuosa da gaita?
Non o sei, iso non o teño que dicir eu, pero para min é unha prolongación do meu corpo; é a miña paixón.