No podría entenderse que el COVID-19 sea excusa para eliminar servicios elementales dentro de su obligación de servicio público
El Grupo Parlamentario Popular ha
presentado una Proposición no de Ley en el Congreso en la que se insta
al Gobierno “a la recuperación de los servicios ferroviarios que se
venían prestando hasta la declaración del estado de alarma por el
COVID-19”, una vez que ya ha finalizado dicha declaración.
Asimismo, dicha iniciativa va acompañada de una petición de
comparecencia del ministro de Transportes, José Luis Ábalos,
precisamente para “dar cuenta de los motivos por los que distintos
servicios ferroviarios no se prevén retomar tras la finalización de las
restricciones en materia de movilidad llevadas a cabo con ocasión del
estado de alarma por el Covid-19”.
En la exposición de motivos de la Proposición, suscrita por la
portavoz del Grupo, Cayetana Álvarez de Toledo, junto al portavoz de
Transportes, Andrés Lorite, se destaca que “no podría entenderse que el
COVID-19 se haya convertido en la excusa del Ministerio de Transportes,
Movilidad y Agenda Urbana para eliminar servicios elementales dentro de
su obligación de servicio público”.
HAY QUE RETOMAR LA OFERTA EN TODOS LOS SERVICIOS
La iniciativa recuerda que el Real Decreto 463/2020, de 14 de marzo,
por el que se declara el estado de alarma para la gestión de la
situación de crisis sanitaria ocasionada por el COVID-19, establecía en
su artículo 14 distintas medidas en materia de transportes con el
objetivo de restringir la movilidad.
En ese sentido, la norma abordaba la reducción de la oferta total de
operaciones en los distintos servicios ferroviarios en ciertos
porcentajes, los cuales se han ido modificando posteriormente a través
de distintas órdenes del Ministerio de Transportes, Movilidad y Agenda
Urbana.
Tras la expiración del estado de alarma, la proposición subraya que una vez culminada la emergencia sanitaria no hay explicación alguna para que distintos servicios ferroviarios hayan dejado de prestarse. Sin embargo, esta es la situación que se está dando en diferentes trayectos en los que aún no ha retornado la oferta previa al día 14 de marzo. Colectivos y organizaciones de todo el territorio nacional han pedido la reposición de todas estas circulaciones ferroviarias que en estos momentos están suspendidas y contribuyendo así a que estos territorios se encuentren incomunicados.
A mostra sobre o seu legado no pazo compostelán, no que o artista soñou con poder expoñer o seu traballo, podería ser o xerme dun Museo da Vangarda Histórica.
Moi preto do que foi o seu estudo durante a maior parte da súa vida,
na compostelá rúa do Vilar; asentado na praza do Toural pola que tantas
veces camiñou, o pazo de Bendaña acolle durante todo este ano a
exposición Carlos Maside. Patrimonio de Galicia, na que se poden ver as obras do legado do artista adquiridas polo Consorcio de Santiago e a Deputación Provincial da Coruña.
Unha
mostra que resulta moi especial, xa que el sempre imaxinou que a súa
obra puidera permanecer na capital galega e ser exposta ao público no
pazo de Bendaña, nun lugar tan familiar e admirado polo artista, e parte
integrante dunha Compostela que el definía como «unha cuestión de
espazo», e da que pintou rúas e prazas en non poucas ocasións.
Por tanto, desta forma e grazas á iniciativa da Fundación Eugenio
Granell, faise así realidade, case 62 anos despois do seu falecemento,
un desexo expresado en numerosas ocasións ao seu sobriño Julio Maside,
co que paseaba cada día polo entorno da cidade.
Aberta ata o 31 de decembro na primeira sala do museo, a Philip West,
pódese percorrer de martes a venres, en horario de mañá e de tarde, e
todos os sábados pola mañá, ata o próximo 31 de decembro, agás os
festivos.
Nela, os visitantes terán ocasión de observar obras de referencia da súa traxectoria artística como os óleos Mercado (1950), Paisaxe de Compostela (1931), Tenda (1933), Cacharreira (1942) ou Lavandeiras (1953).
Xunto a eles, o seu autorretrato de 1937, un pastel sobre papel, e gouaches como Dúas paisaxes e Xardas, así como lapis e pasteis da primeira metade dos anos corenta como A nena do libro, Dúas nenas, Nena coa man no peito ou Arrolando a moneca.
Un conxunto de pezas enmarcadas no período que vai desde o cadro de 1930 Muller sentada
-aínda que este por agora está exposto temporalmente en Vigo e se
espera incorporar máis tarde á mostra compostelá- ata o do ano 1953 Lavandeiras.
Completan a exposición na Granell diversa documentación e libros da
biblioteca da entidade museística relacionados con Carlos Maside. Un
artista ao que Eugenio Granell refírese no seu libro Memorias de Compostela. Visión orlada por estrellas, islas, árboles y antorchas,
no que conta como o seu irmá Mario foi animado por Maside, «o pintor
máis colorista na súa arte entre os que había en Santiago», a realizar
una exposición na rúa do Vilar en 1928.
De feito, a mostra sobre o legado do de Pontecesures enmárcase nas
actividades que a fundación leva anos realizando, como maratóns de
lectura sobre escritores dos inicios do século XX e a época da
República, aos que Granell coñecía e admiraba, entre os que tamén
estaban Antón Avilés de Taramancos, Manuel Lugrís, Valle-Inclán, Manuel
Antonio, Antonio Fraguas e Carballo Calero.
Unha mostra que, tendo en conta que amosa o legado adquirido pola
Deputación da Coruña, podería servir para impulsar a creación dun Museo
da Vangarda Histórica que incluíra obras dos seus compañeiros Arturo
Souto e Manuel Colmeiro.
Ademais dun gran reclamo turístico, suporía poñer a pintura galega
contemporánea ao nivel que lle corresponde, partindo do traballo do
impulsor da chamada Arte Nova, o novo realismo que Maside promove desde
Galicia.
Gran referente da arte renovadora durante a primeira metade do s. XX
Gran referente da arte renovadora, Carlos Maside foi debuxante de viñetas en diferentes xornais e ilustrador de libros.
Becado pola Deputación de Pontevedra, viaxa a Madrid e París, onde entra en contacto coas vangardas históricas.
Evoluciona desde unha obra delicada hacia perfís duros e angulosos,
apartándose da influencia de Castelao, o seu mestre e mentor, para
aproximarse aos grabados xilográficos dos expresionistas alemáns.
O carácter ornamental da estampa xaponesa inflúe na súa creatividade,
ao igual que a estética do modernismo, e o cromatismo protagoniza a súa
obra.
Vai imprimindo unha profunda volumetría, nun argumento novedoso para a
época, amosando unha concepción pictórica que se rebela contra o
academicismo.
A súa obra empeza xa a ser considerada polos especialistas pedra angular da xeneración dos pintores renovadores galegos.
A Guerra Civil e a ditadura levan a moitos dos seus compañeiros ao
exilio, aínda que con algúns deles manterá unha estreita relación
epistolar, como é o caso de con Luís Seoane.
Será esta unha época moi dura para Maside, ao que lle quitan a
cátedra como profesor e lle impiden expoñer a súa obra, pero o artista
decide permanecer en Galicia, alegando que prefire morrer na súa terra,
admirando a súa paisaxe e preto da súa nai, antes que ter que vivir no
estranxeiro, aínda que fora moito mellor do que o estaba a facer.
Unha terra desde a que proclama o novo realismo, plasmando imaxes que «unidas unhas con outras compoñen o gran mural da vida moderna, da historia presente; imaxes que compoñen a súa utopía de Galicia», en palabras da súa biógrafa María Esther Rodríguez Losada.
El vienes se inauguró en el auditorio municipal la exposición «Sensacións: a vida e a morte», de la catoirense Rosa Suárez, que reúne una serie de fotografías tomadas en la romería de Santa Marta de Ribarteme.
El Auditorio Municipal de Valga, en Cordeiro, acoge hasta el día 31 la exposición de pintura, escultura y cerámica titulada «A tres mans pola vida», en la que se incluyen obras de Ana María González, Ángeles Garrido y el fallecido Pepe Potel. Las obras pictóricas de los dos últimos guardan relación con el empoderamiento femenino, la violencia de género y la belleza del pueblo valgués, mientras que las de Ana María González dan cuenta de su trabajo como restauradora de bienes culturales, mostrando una maqueta con el aspecto que debió presentar el yacimiento del Monte do Castro (Ribadumia) durante la Edad de Hierro. Se acompaña de varias ilustraciones sobre cómo era la vida en este asentamiento y la reconstrucción de una cabaña. También pueden verse réplicas a pequeña escala de otros bienes patrimoniales de la comarca, como las Torres de Oeste.
Como nas edicións anteriores establecense 2 concursos:
1.- Para establecementos comerciais: Prazo de inscrición ata o 5 de decembro. Exposición do 8 decembro de 2019 ata o 8 de xaneiro de 2020.
2,.- Para asociacións, colectivos e veciños en xeral: Prazo de inscrición ata o 13 de decembro. Exposición do 16 de decembro de 2019 ata o 8 de xaneiro de 2020.
A Fundación Laxeiro expón o traballo do artista como caricaturista satírico na prensa.
A esquerda. o debuxo preparatorio da viñeta rematada.
Carlos Maside (Pontecesures,
1897-Santiago, 1958) é un dos artistas galegos máis recoñecidos da
primeira metade do século pasado, cunha traxectoria na que conviviron as
vangardas, a renovación do realismo e o popular máis alá do
folclorismo. Pero, como ocorre cos creadores singulares, Maside cultivou
diversas facetas, como, no seu caso, as colaboracións en prensa, que se constitúen en eidos de interese propio. Ocorre así coas corenta pezas que forman a mostra Carlos Maside e o debuxo satírico, que manterá aberta a Fundación Laxeiro na súa sede viguesa entre este venres e o 19 de xaneiro.
A proposta baséase na escolma
de corenta bosquexos e debuxos preparatorios das viñetas que Maside
publicou entre os anos 1927 e 1936 no xornal vigués El Pueblo Gallego, procedentes dos fondos do museo que leva o seu nome en Sada. A formulación da mostra ofrece un dobre interese: dunha banda, o espectador pode pescudar no proceso creativo de Maside, do debuxo á viñeta rematada; doutra, o contexto social e político no que se insire o traballo do artista, xa que a exposición reproduce as páxinas nas que se publicaron as achegas gráficas de Maside.
Ademais, a montaxe documenta a versatilidade do artista dentro das limitacións de espazo e os condicionantes impostos polos formatos xornalísticos. Así, Maside desenvolvíase tanto na viñeta, na que facía crítica política e social, como na caricatura -políticos ou personalidades culturais que estaban de actualidade- e na estampa popular, case sempre centrada en mulleres e oficios.
Outra
evolución que permite seguir a mostra é a das influencias patentes na
viñeta xornalística no primeiro terzo do século XX, onde eran notables
as pegadas de Castelao e Bagaría.
Maside vaise desprendendo do modernismo dominante nos inicios,
achegándose máis á sinxeleza e precisión que xa formaban parte do seu
repertorio como artista. Da súa estadía como bolseiro en París, entre
1926 e 1927, trae novas técnicas, aprendidas dos vangardistas, como o raiado para acentuar volumes ou o contraste lumínico, así como outras que incorpora do gravado.
A mostra compleméntase cun vídeo realizado pola comisaria, Rosalía Pazo Maside, cunha escolma doutras viñetas, tamén de prensa, pero distintas ás que forman a exposición. Maside tamén colaborou con El Sol, Libertad ou Galicia, entre outros.
Cúmprese o desexo de Maside e o seu legado exhíbese en Santiago
Máis de sesenta anos despois cumpriuse o desexo de Carlos Maside de que a súa obra ficase en Compostela. A emoción encheu por momentos o Comedor do pazo de Fonseca na inauguración da exposición coas vinte e unha obras que forman o legado Maside, que foi adquirido o pasado ano polo Consorcio da Cidade de Santiago e que agora se exhibe ao público.
As
palabras de agradecemento a todos aqueles que fixeron posible o
cumprimento do desexo do artista foron constantes nas intervencións,
destacando que non fora tarefa doada culminar o proceso para que trece
óleos sobre lenzo, tres gouache e catro debuxos a lapis que Maside pintou entre os anos 30 e 50, se convertesen en patrimonio da cidade compostelá. «É
un día dunha gran satisfacción. Por unha parte, porque Maside forma
parte do patrimonio cultural de todos os galegos, e, por outra, porque é
a culminación dun proceso que comezou no ano 1958 con Antonio Baltar ao
fronte como testamenteiro de Maside para que a súa obra ficara en
Santiago», asegurou Asunción Leiceaga, en representación da Plataforma
Maside, que foi unha das entidades que estivo traballando para o
cumprimento deste desexo. Nese sentido, agradeceu á familia do artista
«polo criterio que seguiron da venta do legado, que foi primar a vontade do pintor de permanecer en Compostela».
Xulio Maside Rodríguez, que
falou en nome da familia do artista, incidiu en que «foron moitas as
portas que houbo que abrir para que a vontade de Carlos se
materializase». Ademais, lembrou que o artista era un galeguista e «o que se ve na súa obra é Galicia. Quixo elevar á máxima expresión o que consideraba fermoso do seu país».
O
legado Maside, que durante os últimos anos estivo depositado na
Fundación Granell despois de que a familia o sacase de Vigo no 2014, foi
adquirido polo Consorcio de Santiago -integrado polo Goberno Central, A
Xunta e o Concello- por algo máis de 430.000 euros, cunha achega da
Deputación da Coruña por importe do 50 %. Precisamente, esta
colaboración entre diferentes administracións e entidades foi un dos
feitos nos que fixo fincapé o alcalde, Martiño Noriega, ademais de
engadir que «damos por ben investido todo o esforzos». Pola súa parte, a
vicepresidenta da Deputación, Goretti Sanmartín, afirmou que «non se podía permitir que estes 21 cadros acabaran repartidos por diferentes puntos». O reitor da USC, Antonio López, asegurou que a Universidade síntese «honrada de colaborar neste proxecto de país».
Nas vinte e unha obras do legado hai algunhas moi destacadas, como a das Tendeiras ou a da Costureira. Poderán verse de martes a sábado de 10.00 a 14.00 e de 17.00 a 21.00 horas.
