Anxo Angueira presentou o novo poemario este mércores en Santiago.

O escritor publica despois de 15 anos un novo poemario, «Palmeiras, piueiros»

Quince anos despois de render homenaxe a Vigo en Fóra do sagrado, o escritor, profesor e presidente da Fundación Rosalía de Castro, Anxo Angueira (Manselle, Dodro, 1961), volve publicar un poemario, Palmeiras, piueiros (Chan da Pólvora). Un retorno aos versos cun claro detonante: a morte hai dous anos da palmeira do Señorito, denominación que recibía a árbore situada na casa dun fillo de emigrantes a América no século XIX na súa aldea natal. «Iso foi o que desatou todo o libro, o que me fixo remexer todo», subliña o autor, que este mércores presentou na libraría Couceiro de Santiago a publicación acompañado pola poeta Chus Pato e polo músico Sechu.

O poemario móvese nunha dicotomía. «Xira en torno da morte, a perda e a extinción e, ao mesmo tempo, o rexurdimento, a recuperación. Este último tema é algo moi próximo para min vitalmente, no só na esfera persoal, senón tamén na intelectual, porque levo traballado ultimamente moito sobre o tema do rexurdimento na cultura galega contemporánea», explica o autor. Un diálogo que chega xa no seu propio título: «A palmeira, a terra; o piueiro, o mar; a palmeira, a morte; o piueiro, a resurrección», explica Angueira, lembrando que a palabra piueiro —que non está no dicionario e alude á pedra coa que se fondeaba a rede— foi recuperada polos mariñeiros da Guarda para nomear unha embarcación.

As palmeiras e os piueiros toman múltiples significados nos versos, como esa relación entre o exótico e o enxebre. Ademais, a planta serve a Angueira para mergullarse en paisaxes bíblicas, en mundos exóticos e as súas literaturas. Inclúense, ademais, moitas homenaxes á náutica. E todo iso faino o escritor partindo de Manselle: «A miña aldea é de onde parte todo o que eu fago».

No poemario, Angueira dialoga literariamente con outros escritores. «A idea de rexurdimento lévame a dialogar con outros autores do que nós chamamos o rexurdimento: Sarmiento, Rosalía, Pondal, Curros…», detalla. Tamén aparece Manuel Antonio, Paul Éluard, escritores portugueses… «Eu concibo a literatura como ese diálogo», incide o escritor, que nesta nova publicación inclúe unha parte con versos que foron lidos en diferentes actos ao longo dos últimos tempos.

E, despois deste lapso de quince anos, cambiou moito a voz poética de Anxo Angueira? «É a mesma voz, pero modulada de forma distinta. É outra visión global, outra concepción da poesía», responde o autor, quen engade que o seu proceso de escrita necesita un tempo de maduración. Lembra tamén como entre outros dos seus poemarios houbo ata dez anos de diferenza.

La Voz de Galicia