HISTORIA DO PIRAG?ISMO (III)

HISTORIA DEL PIRAG?ISMO

El inicio de una temporada lleva al piragüista a realizar unas largas sesiones de gimnasia, con pesas y aparatos, mucha carrera al aire libre, ejercicios de elasticidad, natación e incluso ski de fondo. De esta manera se consigue una preparación general básica, fundamental para poder cubrir, después, los kilómetros necesarios en piragua que lleven a mecanizar unos movimientos en la embarcación, fáciles y al mismo tiempo económicos.

A la imprescindible técnica depurada y sentido del dominio del agua que debe observar un buen piragüista, hay que añadir resistencia combinada con velocidad y espíritu de competición. Todos ellos son factores necesarios para obtener buenos resultados en este deporte.

(más…)

HISTORIA DO PIRAG?ISMO (II)

HISTORIA DEL PIRAG?ISMO

El deporte de la piragua abarca dos modalidades concretas con orígenes remotos y dispares: la canoa y el kayak, ambas pueden desarrollarse en los escenarios a los que anteriormente nos hemos referido.

El testimonio más antiguo que existe representa una canoa y una pala de plata, de más de seis mil años de antigüedad, descubierta por el arqueólogo inglés Sir Leonard Woolley en la tumba de un rey Sumerio, en Ur, a las orillas del Eúfrates, para que realizara su viaje por el río del más allá, este motivo se repetirá a lo largo de la historia de la humanidad, en otras civilizaciones.

(más…)

HISTORIA DO PIRAG?ISMO (I)

EL ORIGEN

El Piragüismo aparece como consecuencia de la necesidad, que el hombre ha tenido desde sus orígenes de dominar un elemento tan bello como es el agua. Para ello, todas las civilizaciones, en sus albores, han diseñado embarcaciones sencillas, de características muy peculiares, pero de una gran maniobrabilidad, seguridad y eficacia para desenvolverse allí donde la naturaleza le resultaba hostil.
A través de sus escritos Cristóbal Colon introduce la palabra piragua en Europa y es Garcilaso de la Vega el que define el concepto como embarcación sin cubierta.

En España los primeros pasos se dan en piraguas de turismo, construidas con lona y costillaje de madera, sus tripulantes son auténticos hombres de aventura, excursionistas y aficionados a grandes travesías, aman y sienten la naturaleza y en sus piraguas, rígidas o plegables, que diseñan y construyen incluso en aluminio, celebran descensos y travesías origen de las competiciones de hoy en día. Llevados de su afán nada les amedrenta y culminan aventuras como la travesía del Estrecho o el viaje a Roma en 1950. Siempre sobre sus frágiles piraguas.

(más…)

Entrevista «20 años aniversario C.B. Pontecesures»

Ai vinte anos que o Club Baloncesto Cesures saltou por vez primeira á cancha, coas fichas da federación baixo o brazo. Aquel soño, que puxeron en marcha os profesores Manolo Amenedo e José Ramón Pato, a monitora Fernanda Cuenca e Pedro, o preparador físico, é hoxe unha realidade con seis equipos en competición e corenta empresas que os respaldan.

Este sábado, aqueles pioneiros receben unha merecida homenaxe no pavillón cesureño. José Rodríguez Fructuoso, Fruqui , é a alma mater deste club.

-Hoxe é tesoureiro, pero antes…

p(sangrado). -Ben, eu non xogaba na primeira tempada, a do 85-86, pero si colaboraba co equipo. Despois fun xogador, adestrador, sígoo sendo, do equipo veterano, e ata presidente.

-¿Como foi aquela primeira tempada?

p(sangrado). -A historia vén dos principios dos oitenta. En Padrón había un club e, aló polo 83, un grupo de rapaces de Pontecesures foi xogar naquel equipo. No 85 desapareceu, e da unión daqueles chavales e doutro grupo, que aquí xogaba na liga escolar con Fernanda, xurdiu o Club Baloncesto Cesures.

-Oia, na foto daquel ano teñen unhas camisetas moi longas para ao básket…

p(sangrado). -? que empezamos xogando cunhas camisetas de fubito que patrocinaba o bar Muelle. Non tivemos camisetas de baloncesto ata o ano seguinte; déunolas a librería Sar, de Padrón. Extrugasa mercounos os primeiros chándales, tamén na segunda tempada. A filla de Andrés Quintá é do noso tempo, e non paramos de darlle a lata ata que o conseguimos. A ferretería Hermanos Castro mercara os uniformes daquel equipo da liga escolar. Foron os primeiros que nos axudaron, ademais de Vimasa, logo do exilio.

-¿Como que o exilio?

p(sangrado). -Si, a Padrón, no 91. O alcalde prometera axuda pouco antes das eleccións. Nós precisabámola para dar o salto á liga autonómica. El, Piñeiro Ares, gañou as eleccións, pero nada de nada. Tivemos que decidir entre desaparecer ou aceptar unha oferta de Padrón. Logo, no 95, voltamos con Trenco.

-¿Xogará vostede o sábado?

p(sangrado). -Eeee, iso é un misterio aínda.

Xosé Neira Vilas

xose_neira_vilas.jpgCategoría: Escritor
Lugar de nacemento: Gres (Vila de Cruces) Pontevedra
OBRAS REALIZADAS:
Entre os libros publicados destacan: Memorias dun neno labrego, Cartas a Lelo, O cabaliño de buxo, De cando Suso foi carteiro, Historias de emigrantes, Tempo novo, Aqueles anos do Moncho, Querido Tomás, Galegos no golfo, Camiño bretemoso, A muller de ferro, Crónicas galegas de América, O home de pau, Lar, Nai, Pan Guerrilleiros, Galegos que loitaron pola independencia de Cuba, A lingua galega de Cuba, A prensa galega de Cuba, Castelao en Cuba, Rosalía de Castro en Cuba, Manuel Murguía e os galegos da Habana, etc.

OUTROS DATOS DE INTERESE:
Doutor Honoris Causa pola Universidade da Coruña. Premio da Crítica Española. Premio de ensaio da Crítica Galega, Pedrón de Honra, Medalla Celanova Casa dos poetas, Vieira de Prata de Montevideo. Insignia de Ouro do Centro Galego de Barcelona, Premio Irmandade do Libro,etc,

CURRÍCULUM:
En 1949, con 20 anos, emigra a Bos Aires. Desempeña diversos traballos. Fixo estudios diversos, tales como comercio, música, xornalismo, literatura. Descobre Galicia e fai intenso activismo cultural galego. Vincúlase a intelectuais do exilio: Seoane, Dieste, L. Varela, Valenzuela… ? secretario xeral das «Mocidades Galeguistas» e codirector do xornal «Adiante». Participa na organización do primeiro Congreso Emigración Galega. Casa en 1957 coa cubana Anisia Miranda. Funda ese mesmo ano «Follas Novas», editorial e distribuidora de libros galegos. Publica en 1960 o poemario Dende Lonxe e en 1961 Memorias dun neno labrego, En 1961, Neira e Anisia van residir e traballar a Cuba. Traballa na Administración. Fai xornalismo literario. En 1969 funda a Sección Galega do Instituto de Literatura e Lingüística, que dirixiu durante 22 anos. Desde 1983 ata que se xubilou, en 1989, desempeñou o posto de redactor xefe da revista infantil «Zunzún». Nos 31 anos en Cuba escribiu a maior parte dos seus libros. Radicouse, con Anisia, en Galicia en 1992 onde preside a Fundación Xosé Neira Vilas.

A festa da lamprea e a prensa

Estamos xa a venres e non teño constancia de novas nos xornais dixitais (que son os que podo ver dende o sur) da Festa da Lamprea. Non sei de que maneira o concello xestiona a comunicación institucional, so sei que non o fai ben.

Un exemplo claro témolo en que a única referencia atopada (hoxe) non é dunha nova dunha edición xeral de Galicia, nin dunha nova da edición Arousa, é da edición Deza-Tabeirós da Voz de Galicia (ver nova), que ven a ser unha entrevista ó pregoeiro.

Fai un mes estaba a ver na televisión, nun canle de cociña (non me preguntedes porque vexo esas canles 😉 ) e atopeime cunha reportaxe sobre a lamprea, saía a festa, a preparación … estaba quedo, mirando aparvado, todas esas imaxes, veciños, e esa exaltación desa importante riqueza gastronómica que temos: A Lamprea.

Agora parece que pasa o de sempre, non facemos publicidade do noso, e esperamos que nos coñezan, esperamos ter presenza e so temos silencio. A miña moza leva un gabinete de comunicación e fai milagres: Para a apertura dunha pequena tenda de zapatos consigue que a prensa (televisión, radio e xornais) esté alí, no noso caso temos producto, temos historia, temos bo facer … pero non teñen constancia, nin os noso veciños, nin os forasteiros, nin a prensa. Non dúbido que a TVG esté na festa, só faltaría o contrario, só que tiñamos que estar antes.