Rosa María Maside di adeus

Publicado por Antonio Cortés en

A Rúa do Vilar quédase dentro dun mes sen un dos seus locais máis emblemáticos. Sen a tenda de Rosa María Maside, no número 4 da entrada no casco vello dende Praterías.

En moitos lugares do mundo, en Compostela e por toda Galicia, hai alguén que mercou nesta preciosa e acolledora tenda un aderezo galego tradicional, unha peza de cerámica popular, xoias antigas e étnicas. Era ben difícil non quedar presa no seu escaparate, ateigado de xoias inalcanzables unhas e outras non, pero sempre fermosas e eternas calquera que fose a súa época e o seu deseño, porque tiñan iso que non sei que é que nunca esmorece.

Pero, lamentablemente, será un recordo cando, a finais de marzo, Rosa María bote o pecho e recolla os obxectos que non vendera neste tempo ate o definitivo adeus, favorecendo as compras cun 30% de desconto en todos os artigos. Chegoulle o momento dourado de xubilarse, «e non podo retrasar máis o momento aínda que me dá moita pena que non fose posible que o collera unha persoa que estaba interesada en mantelo como está, coas lóxicas remodelacións, pero conservando o espírito da miña tenda, que é especial, (e emocionase), porque é confusa en canto que a oferta é moi variada, pero penso que de referencia para moita xente que viña de pé feito ate aquí e mandaba a outros, e volvía…». Os fillos teñen profesións que os levaron por outros camiños, así que pecha sen continuidade, e coa rabia de que a alternativa vai ser unha tenda de recordos, de camisetas e quincalladas. «Non entendo como o Concello, a administración que sexa, non fai algo para que o casco vello non perda locais que lle dan personalidade».

Rosa María fíxose cargo da tenda no 57. Pero abríraa súa avoa hai preto de 80 anos cando a familia, orixinaria de Valga, se trasladou a Compostela dende Pontecesures, onde tiñan un comercio de telas. Aquí abriu un estanco que tamén vendía aderezos. Despois quedou con ela a tía Maruja, irmá do pintor Carlos Maside. Cando pasou a ser de Rosa María, a xoven propietaria foina adaptando aos tempos e imprimiulle o seu carácter. Viaxou por toda a Península buscando cerámica e outras obxectos de artesanía popular. Nos 70 esta tenda era parada obrigada para progres , inconformistas e burgueses, turistas e cpmposteláns en busca de cousas únicas que só tiñan sitios escollidos e contados. Nunca perdeu ese carácter rompedor e innovador. Porque cando xa non hai barro ou farrapeiras monta colares e outras pezas con pedras naturais de todo o mundo. ? unha mágoa, pero é un adeus.

:: La Voz de Galicia :: Concha Pino


0 comentarios

Deja una respuesta

Marcador de posición del avatar

Tu dirección de correo electrónico no será publicada.

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.